بزرگنمایی:

تاج پرس/یزد
اولین مسئله­ای که در بحث آموزش روابط عمومی ها مطرح است این است که ما با طیفی از شاغلین روابط عمومی مواجه هستیم که دانش آموخته رشته روابط عمومی نیستند و بعضاً از دیگر واحدهای سازمانی به روابط عمومی ارجاع داده می شوند و با وضعیت و جایگاه روابط عمومی آشنا نیستند؛ و این هم نشأت گرفته از این رویکرد است که برخی از مدیران ارشد سازمانی هنوز درک درستی از جایگاه روابط عمومی در یک سازمان ندارند و برخی از مدیران روابط عمومی نیز بر اساس تخصص و تجربه به سمت و مدیریت گماشته نشده اند.
لذا همین عدم آشنایی با جایگاه روابط عمومی موجب شده است که اگر مدیران ارشد افرادی را از دیگر واحدها به روابط عمومی بفرستند بدون درنظر گرفتن این که آیا تخصص و تجربه و دانش لازم را در این زمینه دارند حضور این افراد را به رسمیت بشناسند و این مسئله منجر شده است که برای این دست افراد که جزو شاغلین محسوب می شوند هر ساله توسط اساتید روابط عمومی دوره های آموزشی برگزار شود. ولی چون انگیزه و علاقه لازم را ندارند بنابراین توفیقی هم حاصل نخواهد شد و در نهایت منجر به این مسئله شده است که ما با جامعه بی انگیزه در این حوزه مواجه باشیم که درصد علم آموزی کمی دارند.
از طرفی برخی مدیران روابط عمومی هم سهم بسزایی در این بی انگیزگی دارند، چرا که به اعتقاد برخی صاحبنظران، جامعه روابط عمومی ایران چندان که نیاز است خود را مقید به آموزش نمی بیند و این واقعیتی است که در جامعه روابط عمومی ایران شاهد هستیم؛ ولی نقشی که مدیران روابط عمومی در این زمینه دارند بسیار مهم است، نیروی انسانی جزو سرمایه اجتماعی یک سازمان محسوب می شود و عاملی جهت رشد و بهره وری آن سازمان است. لذا وقتی کارگاه و یا دوره ای در آن سازمان برگزار می شود حداقل توقع این است که این آموزش ها کاربردی و عاملی در جهت ارتقای واحد سازمانی باشد و اینجا نقش مدیر روابط است که از کارمند و پرسنلی که در این دوره ها شرکت کرده است نتیجه عملی بخواهد. بارها در برگزاری کلاس ها و دوره های آموزشی مشاهده شده است که کارمندان شرکت کننده صرفاً به دنبال تهیه گزارش به مدیریت خود از دوره برگزار شده و یا در نهایت گواهی نامه شرکت در دوره آموزشی هستند. در صورتی که کمتر مدیر و سازمانی پیدا می شود که به جنبه علمی و کاربردی این آموزش ها اهمیت دهد و این که چقدر این آموزش توانسته است کاربردی و در عمل اجرا شود و مشکل خبرنویسی، گزارش نویسی، مقاله نویسی، روابط عمومی الکترونیک و … را در روابط عمومی مربوطه مرتفع نماید. بنابر این علم و عمل دو حلقه به هم پیوسته و وابسته اند که باید همیشه مد نظر قرار گیرد.
مسئله دوم در بحث آموزش در روابط عمومی، مربوط به مباحث دانشگاهی است که از چند منظر قابل نقد و بررسی است. در این خصوص باید عنوان نمود که با وجود پذیرش تعداد زیاد دانشجویان روابط عمومی در سال­های اخیر اما هنوز هم مبحث آموزش در حوزه روابط عمومی با مشکلات فراوانی روبرو است. حتی با وجودی که بسیاری از شاغلان روابط عمومی هم به این دوره ها روی آورده اند ولی در عمل مشخص می باشد که انگیزه اصلی، بیشتر “مدرک گرایی” است تا “آموزش کاربردی” و حتی گاهی آن دسته از فارغ التحصیلانی هم که مشغول به کار می شوند در حین کار مشخص می شود به بسیاری از حوزه های تخصصی تسلط ندارند و آموزش شان کاربردی نبوده است. مسئله مهم دیگر این است که بحث های آموزشی در حوزه روابط عمومی کاربردی نیستند؛ مثلا هنوز دانشجوی فارغ التحصیل روابط عمومی به گونه­ای عملیاتی و اصولی نمی تواند یک خبر، گزارش و یا مقاله تدوین نماید.
نکته مهم دیگر این است که بسیاری رشته روابط عمومی را رشته ای سهل و ساده می انگارند. در صورتی­که اگر جایگاه روابط عمومی را به عنوان یکی از مهم ترین مراکز تصمیم گیری و اتاق فکر سازمانی درنظر بگیرند به راحتی در می یابند که دانش روابط عمومی امروزه صرفاً خبر و گزارش نیست؛ روابط عمومی اتاق فکری است که با وجود دنیای ارتباطات و رشد فزآینده تکنولوژی های و ابزارهای نوین ارتباطی، باید به تمامی حوزه ها تسلط داشته باشد و اطلاعاتش به روز باشد.
اموزش تخصصی روابط عمومی  درایران