بزرگنمایی:

تاج پرس/یزد
امدیرکل دفتر امور بیابان سازمان جنگلها، مراتع و آبخیزداریبیان نمود: یران از دیرباز طرح های مختلفی در این زمینه اجرا کرد و یا در دست اقدام دارد ، متاسفانه آمار تخریب سرزمین در کشور ما قابل توجه است.
وی گفت : مفهوم بیابان زایی با بیابان نباید اشتباه گرفته شود، زیرا بیابان یک اکوسیستم طبیعی است اما بیابان زایی نتیجه بازخورد ناشی از سوء مدیریت عوامل انسانی است که منجر به تخریب سرزمین می شود و چهره ای شبیه به بیابان به خود گرفته است زیرا افت سطح آب های زیرزمینی در چند سال اخیر یکی از مهمترین عوامل بیابان زایی  است که در این زمینه تدابیر مدیریت پایدار منابع آب و خاک را می طلبد.
جعفریان اظهار امیدواری کرد که در برنامه هفتم توسعه و بودجه سال 1401 توجه ویژه ای به موضوع مقابله با بیابان زایی شود زیرا هرگونه سرمایه گذاری در مناطق بیابانی بدون توجه به الگوی رویکردها مقابله با این موضوع ، سرمایه گذاری ناپایدار است.
 

چون یزد یکی استان های پیشران در حوزه فعالیت های مشارکتی در حوزه بیابان زایی است شاید علت آن این باشد مردم این سرزمین بیابانی ،درک عمیقی از مفهوم بیابان و مخاطره آن دارند.

وی در ادامه گفت: سیمای بیابان‌های طبیعی کشور با ویژگی‌های منحصربه‌فرد و نادر به‌عنوان یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری طبیعی نه تنها در سطح ملی بلکه در عرصه جهانی مطرح است از این میان می‌توان به بیابان لوت اشاره کرد.

به گفته این مسئول بر این اساس ،2 شاخص از معیارهای چهارگانه میراث طبیعی شامل پدیده‌های طبیعی ویژه که مناطقی با زیبایی‌های طبیعی استثنایی و اهمیت زیبایی شناسانه را در بر می‌گیرد  به‌عنوان اولین اثر طبیعی جمهوری اسلامی ایران در فهرست جهانی یونسکو ثبت شد.
جعفریان افزود: خدمات گردشگری بیابان‌های ایران به‌صورت بالقوه ظرفیت‌های قابل‌توجهی دارد که می‌تواند نقش مؤثری به‌ویژه در توسعه اقتصادی کشور در استان ها ایفا کند از طرفی اکوسیستم‌های مناطق بیابانی  بیش از سایر اکوسیستم‌های طبیعی آسیب‌پذیر است.

وی ادامه داد:  در صورت توجه نکردن به ملاحظه پایداری، به‌ سرعت تخریب و بنابر مطالعه و تحقیق بسیاری از دانشمندان این عرصه‌ها در صورت تخریب، قابلیت و توان بازگشت به شرایط اولیه را نخواهد داشت. 

وی خاطرنشان کرد: در شرایط حاضر تورهای متعدد طبیعت‌گردی با خودرو بدون در نظر گرفتن ملاحظه  فنی ،تخصصی و بدون آموزش لازم در این عرصه‌ها حضور می یابدد و خسارت قابل توجهی به پوشش گیاهی، رخساره‌های طبیعی و چشم‌اندازهای مناطق بیابانی وارد می‌ کند این اقدام غیرمسئولانه در بسیاری از مواقع هزینه‌های مضاعفی را برای حفاظت و احیای عرصه‌های بیابانی تحمیل می‌ کند.  مدیرکل دفتر امور بیابان سازمان جنگلها، مراتع و آبخیزداری اضافه کرد: از طرفی سازوکار روشنی برای بهره‌مندی روستاییان و جوامع ساکن در این مناطق وجود ندارد و سود حاصل از این صنعت اغلب در جهت منافع شرکت‌ها و بنگاه‌های گردشگری بیابان تعریف شده و مردم محلی که  معیشت  آنها وابسته به منابع آسیب‌پذیر اکوسیستم مناطق بیابانی است با چالش‌های جدیدی روبه رو می‌کند. 

جعفریان ادامه داد: هم اکنون استفاده از ظرفیت طبیعت‌گردی مسئولانه و هدفمند در بیابان به‌عنوان یکی از مهم‌ترین زمینه‌های اجرای الگوی مشارکتی مدیریت مناطق بیابانی در برنامه‌های سال 1400 سازمان جنگل‌ها مراتع و آبخیزداری مطرح است.

وی تاکید کرد که تحقق این امر از یک‌سو نیازمند تبیین سازوکارهای لازم در فرایند آموزش عوامل اجرایی و مخاطبان، طراحی و جانمایی صحیح و اصولی امکانات گردشگری و  تبیین ضوابط و مقررات مبتنی بر ظرفیت تحمل اکوسیستم‌های بیابانی و نیز حقوق جوامع محلی است و از سوی دیگر نیازمند  توسعه و تقویت همکاری و هماهنگی بخش‌های ذی‌ربط با این سازمان به‌عنوان متولی منابع طبیعی کشور است.

به گفته وی کارگروه ملی مقابله با بیابان‌زایی به‌عنوان یک مرجع فرابخشی برای توسعه همکاری و هماهنگی دستگاه‌های مرتبط با مدیریت پایدار سرزمین می‌تواند نقش موثری را در جهت تبیین سازوکارهای جامع‌نگر و هماهنگ جهت توسعه گردشگری پایدار به‌ویژه در مناطق بیابانی کشور ایفا کند.